راهنمایی برای برنامه ریزان پاسخ روان‌شناختی به استرس تجربه‌شده توسط کارکنان بیمارستان ،در ارتباط با کووید: مداخلات اولیه   دانلود فایل
ترجمه: محدثه عزیز زاده. دانشجوی ارشد سلامت روان
ویراستار: دکتر سعیده شیردل. روانپزشک
تهیه شده در دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان (انستیتو روانپزشکی تهران)
راهنمای زیر تلفیقی از تحقیقات، بهترین دستورالعمل تمرین و نظرات بالینی متخصصان می‌باشد. این راهنما لیست تمام‌عیاری از توصیه‌ها نیست بلکه هدف آن اطلاع‌رسانی به برنامه ریزان، مدیران و رهبران تیم فرآیندهای سازمانی وروانشناختی است که احتمالاً می‌توانند برای کمک به کارکنان در مراحل اولیه پاسخ به کرونا مفید و کمک‌کننده، باشند یا نباشند.
کارکنان ممکن است طیف وسیعی از واکنش‌های عادی ازجمله عصبانیت و تحریک‌پذیری، اضطراب افزایش‌یافته، خلق پایین، افزایش مصرف مشروبات الکلی و سیگار و پرخوری، مشکلات خواب و فرسودگی شغلی را تجربه کنند. به‌طور گسترده هدف از پاسخ به استرس فعال و ادامه‌دار تقویت تاب‌آوری، کاهش فرسودگی و کاهش خطر ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه است.
کمیت و کیفیت تحقیقات فعلی در این زمینه محدود است و بیشتر تحقیقات تا به امروز بر مداخلات اولیه پس از یک واقعه بزرگ و پس از گذشت بحران متمرکزشده است. بنابراین، ما باید از این مسئله پیشگویی کنیم آنچه را که ممکن است بیشترین فایده را برای کمک به بحران ادامه‌دار، داشته باشد. در این راهنما، همچنین از تحقیقات اخیر و نظر متخصصان استفاده‌شده است. برای ارزیابی اثربخشی هرگونه مداخله در طولانی‌مدت، تحقیقات بیشتر لازم خواهد بود. همه منابع در سایت www.traumagroup.org در دسترس می‌باشند.
 
بایدها
1. اطمینان حاصل کنید که ارتباطات باکیفیت خوب و اطلاعات دقیق و به‌روز به همه کارکنان ارائه می‌شود. به کارمندان با زبانی صریح و صادقانه مطالب را بیان کنید تا آن‌ها به بهترین شکل ممکن برای آنچه قرار است روبه‌رو شوند و انجام دهند آماده باشند.

2. کارکنان به‌صورت چرخشی از کارهای پراسترس به کارهای کم استرس تر جابه‌جا شوند. کارکنان باتجربه به همکاران کم‌تجربه خود کمک کنند. چنین سیستم های "دوستانه‌ای" به ارائه پشتیبانی، نظارت بر استرس و تقویت رویه‌های ایمنی کمک می‌کنند. برای کارکنانی که تحت استرس شدید هستند و یا عضوی از خانواده آن‌ها تحت تأثیر حادثه استرس‌آور قرارگرفته، برنامه‌های منعطف‌تر اجرا کنید.

3. اطمینان حاصل کنید که نیازهای اصلی فیزیولوژیکی کارکنان ازجمله خواب، استراحت، غذا و ایمنی (ازجمله دسترسی مناسب به تجهیزات محافظت شخصی) برآورده می‌شود. از کارکنان پشتیبانی کنید تا استراحت کنند و از خود مراقبت کنند. الگو بودن این رفتارها توسط کارکنان ارشد برای سایرین از اهمیت زیادی برخوردار خواهد بود.

4. به کارکنان در مورد موقعیت‌های بالقوه آسیب‌رسان و مواردی که ممکن است آن‌ها در این موقعیت‌ها روبرو شوند شامل ارتباط صادقانه در مورد حقایق، توسعه مهارت‌ها برای انطباق با این شرایط و آگاهی از موضوعات مربوط به‌سلامت روان آموزش مناسب ارائه دهید. شواهد در مورد اثربخشی این نوع از مداخلاتی که قبل از روبرو شدن با آسیب صورت می‌گیرد امیدبخش بوده به‌خصوص در مورد کارکنان جدیدی که برای کمک به سیستم اضافه می‌شوند مانند دانشجویان سال آخر پزشکی و پرستاری.
5. در مورد نیازهای حمایتی کارکنان انعطاف‌پذیر باشید و به بازخوردهای آنان که چه چیز مفید یا غیرمفید است پاسخ دهید. یک مکانیسم بازخورد منظم ترتیب دهید تا پیام‌ها سریع به دست مدیریت برسد. اطمینان دهید که بر اساس بازخوردها عمل می‌کنید و اگر جایی امکان اجرای آن را ندارید دلیلش را به کارکنان بگویید.
6. به کارکنانی که ممکن است آسیب‌پذیر باشند توجه کنید. این ممکن است به دلیل تجربیات از قبل موجود یا مسائل مربوط به‌سلامت روان، آسیب‌ها یا از دست دادن‌های قبلی یا دلهره‌ها  و فشارهای حال حاضر و فقدان باشد. در مورد چگونگی نظارت به بهترین نحو به این کارکنان فکر کنید ومکانیزم پشتیبانی اضافی را نیز برای آن‌ها ایجاد کنید.
 7. کارکنان را به استفاده از پشتیبانی گروه همسالان و اجتماعی تشویق کنید. سیستم‌های پشتیبانی خوب به‌تنهایی کافی نیست ،کارکنان باید به‌طور فعال ،از آن‌ها استفاده کنند. ممکن است کارکنان احساس گناه کنند و نخواهند خانواده خود را با این موضوع تحت‌فشار قرار دهند .پس در مورد افزایش حمایت‌های اجتماعی توسط گروه همکاران در محل کار فکر کنید. شواهد نشان می‌دهد هنگامی‌که فرد در محل کار خود حمایت گروه همکاران را پس از تجربه واقعه آسیب‌زا دارد با احتمال کمتری به مداخلات رسمی نیاز پیدا می کند. این اثربخشی مداخلات همسالان از داشتن یک کارمند آگاه یا آموزش‌دیده درباره حادثه و آسیب ناشی نمی‌شود، بلکه بیشتر از رفاقت، همراهی و احساس سرنوشت مشترکی ناشی می‌شود که ناشی از تجربه مشترک آسیب است.
8. انسجام گروه را تسهیل کرده و سعی کنید ارتباطات حمایتی محکم بین اعضای گروه و مدیران برقرارکنید.به کارمندان وقت بدهید تا درکناریکدیگر و حامی هم باشند. و آن‌ها را تشویق کنید که به فعالیت‌ها و مباحثه‌های بی‌ربط به کووید بپردازند. مدیر و رهبران گروه‌ها باید از یک رویکرد منسجم و دلسوز الگو بگیرند- ما همه در این جمع هستیم- شواهد نشان می‌دهد که انسجام بین کارکنان، بسیار با سلامت روان ارتباط دارد و تاب‌آوری یک گروه ممکن است بیشتر از سبک مقابله‌ای هر فرد، با پیوندهای بین اعضای گروه در ارتباط باشد.

9. در پایان شیفت ها یا ساعت‌های مشخصی از روز، روش‌های طبیعی‌تر کسب اطلاعات را در نظر بگیرید. این ممکن است به‌طور جداگانه بین یک کارمند و مدیر یا سرپرست یا در گروه‌های افرادی که باهم کار می‌کنند صورت بگیرد. این فرصتی برای کارکنان است که می‌توانند صحبت کنند و تجربیات خود را پردازش کنند و حمایت و انسجام اجتماعی را تقویت کنند. این جلسات نباید به‌گونه‌ای باشد که کسی مجبور شود درباره افکار یا احساسات خود صحبت کند. برای سازمان‌ها مهم است که این فرصت‌ها را فراهم کنند، اما باید کارکنان آزاد باشند تصمیم بگیرند که در آن شرکت کنند یا خیر. در صورت ارائه، این جلسات باید در طول شیف کاری کارکنان و (نه پس‌ازآن) ارائه شود تا به زمان استراحت و ریکاوری آن‌ها تجاوز نکند.
10. درک کنید که اکثر مردم مقاوم هستند و می‌توانند با تجارب استرس‌زا کنار بیایند. بااین‌وجود، اگر نگران آن‌ها هستید، آستانه کمی برای ارجاع کارکنان به خدمات بهزیستی یا روانشناختی داشته باشید..مطمئن شوید که می‌دانید با چه کسی تماس گرفته‌شده و چگونه.
11. اطمینان حاصل کنید که افرادی که هر نوع پشتیبانی روانی را ارائه می‌دهند، به‌درستی آموزش‌دیده، صالح و تحت نظارت بالینی هستند. ساختارهای نظارت بالینی مناسب برای نظارت را ایجاد کنید. اطمینان حاصل کنید که هرگونه مداخله روانی مبتنی بر شواهد است.
12. بعد از شروع به فروکش کردن بحران، به‌طورجدی نظارت و پشتیبانی از کارمندان را ادامه دهید. در صورت لزوم، کارکنان را به درمان‌های روانی مبتنی بر شواهد ارجاع دهید.
نبایدها
1. روش‌های بازگویی شناختی یا بازگویی استرس سانحه بحرانی یا هر نوع مداخله تک جلسه‌ای که در آن کارکنان مجبور به صحبت در مورد افکار و احساساتشان هستند را پیشنهاد نکنید. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این مداخلات بی‌اثر بوده یا حتی احتمال ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه را افزایش می‌دهد.
 

2. برنامه‌های آموزشی غیراختصاصی مانند آموزش "قدرت ذهنی" را پیشنهاد ندهید، زیرا این‌ها تأثیر مثبتی در کاهش مشکلات سلامت روان یا اختلال استرس پس از سانحه ندارند و احتمال ترک درمان بیشتری دارند.

3. برای پیشنهاد مداخلات مستقیم روان‌شناختی خیلی عجله نکنید. اگرچه به نیت خوب، اما مداخله خیلی زود در سازوکارهای مقابله طبیعی افراد می‌تواند مضر باشد. دستورالعمل‌های nice از"نظارت فعال" در طی ماه اول پس از یک ضربه بزرگ و قبل از مداخله دفاع می‌کنند. اما اگر کارکنان بعدازاین مدت علائم استرس را نشان می‌دهند، به خدمات روان‌شناختی ارجاع دهید.
4. روش‌های تأیید نشده را برای درمان روان‌شناختی پیشنهاد ندهید. هرگونه مداخله روان‌شناختی باید در یک‌زمان مناسب و توسط متخصص و تحت نظارت انجام شود.
درباره کارگروه پاسخ به آسیب کووید:
کارگروه پاسخ به آسیب کووید برای کمک به هماهنگی پاسخ‌های آگاهانه به شیوع کووید تشکیل‌شده است. گروه ما از متخصصان آسیب روانی، هماهنگ‌کننده‌های پاسخ روانی اجتماعی به حادثه و به رهبری و ائتلاف nhs ساخته‌شده است. گروه کاری توسط کارمندان دانشگاه کالج لندن و کلینیک traumatic stress که در بیمارستان ST pancras می‌باشد و ائتلاف NHD هماهنگ می‌شود. ما از سایر همکاران بالینی و علمی خود در سایر ائتلاف‌های NHS که در این کار سهیم هستند، بسیار سپاسگزاریم. امیدواریم که این کار برای همکاران ما که در مراقبت از بیماران مبتلابه کووید آسیب‌دیده‌اند، مفید باشد. نویسندگان راهنمایی دکتر جو بیلینگز - کالج دانشگاه لندن
منابع:
Carratu, E., Günak, M. and Billings, J (in preparation). The effectiveness of interventions for the prevention of post-traumatic stress disorder (PTSD) in emergency service personnel: a systematic review. Chen, Q. et al. (2020). Mental health care for medical staff in China during the COVID-19 outbreak. Lancet.
 
Greenberg, N., Dochertry, M., Gnanapragasam, S. and Wessley, S. (2020). Managing mental health challenges faced by healthcare workers during covid-19 pandemic. BMJ.
 
Greenberg, N., Wessley, S. and Wykes, T. (2015). Potential mental health consequences for workers in the Ebola regions of West Africa – a lesson for all challenging environments. Journal of Mental Health.
 
National Institute for Health and Care Excellence (2018). Post-traumatic stress disorder. NG116. https://www.nice.org.uk/guidance/ng116
 
Richins, M., Gauntlett, L., Tehrani, N. et al (2019). Scoping Review: Early Post-Trauma Interventions in Organisations.
 
United Kingdom Psychological Trauma Society. (2014). Traumatic stress management guidance: For organisations whose staff work in high risk environments. Leeds: UK Psychological Trauma Society/ European Society of Traumatic Stress Studies.
    

Template settings