توقفاجرا

% buffered00:00

00:00

صدا فعالصدا غیرفعال

Disable captionsEnable captions

تنظیمات

PIPدانلودخروج از بزرگنماییبزرگنمایی

اجرا

دکتر مهدی زاده در گفتگوی با خبر نگار دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان اظهار کرد: پارکینسون فقط یک اختلال حرکتی نیست بلکه تأثیرات عمیقی بر سلامت روان فرد می‌گذارد که نیازمند توجه خاص، به‌ویژه در دوره سالمندی است. 

ایشان با اشاره به تحقیقات اخیر توضیح داد که حدود ۵۰ درصد از بیماران پارکینسونی، درجاتی از افسردگی و اضطراب را تجربه می‌کنند. این مسئله تنها یک واکنش روانی به بیماری نیست بلکه تغییرات نوروشیمیایی در مغز به‌ویژه در سیستم دوپامینرژیک و سروتونرژیک، مستقیماً در خلق‌وخو تأثیر می‌گذارد.  ایشان در ادامه به چالش‌های منحصربه‌فرد سالمندان اشاره کرد که در سالمندی، کاهش تحرک و استقلال ناشی از پارکینسون می‌تواند به احساس درماندگی و انزوای اجتماعی بینجامد. بسیاری از بیماران به‌تدریج از فعالیت‌های اجتماعی کناره می‌گیرند که خطر تشدید اختلالات خلقی و حتی زوال شناختی را افزایش می‌دهد. 

به گفته دکتر مهدی زاده استرس و اضطراب مزمن می‌توانند مانند یک چرخه معیوب علائم پارکینسون را تشدید کنند. تحقیقات در مرکز سلامت روان سالمندی نشان داده است بیمارانی که حمایت اجتماعی قوی‌تری دارند معمولاً روند کندتری در پیشرفت بیماری را تجربه می‌کنند و اختلالات خواب که در پارکینسون شایع است، اغلب نادیده گرفته می‌شود، درحالی‌که بی‌خوابی می‌تواند به‌طور مستقیم بر خلق، شناخت و حتی پاسخ به درمان دارویی تأثیر بگذارد.

دکتر مهدی زاده بر اساس تجربیات بالینی خود توصیه کرد که  درمان‌های شناختی-رفتاری، گروه‌های حمایتی و فعالیت‌های جسمی-ذهنی به‌ویژه برای مدیریت افسردگی و اضطراب در این بیماران بسیار مؤثر بوده است.

ایشان در پایان خاطرنشان کرد که پارکینسون بخشی از زندگی است اما تمام آن نیست. با درمان به‌موقع، توانبخشی مستمر و مراقبت از سلامت روان می‌توان همچنان به زندگی لبخند زد. بیماری پارکینسون در سالمندی نیازمند نگاهی همه‌جانبه است که درمان دارویی، توانبخشی جسمی و مراقبت از سلامت روان را یکپارچه کند. خوشبختانه امروزه با پیشرفت علوم اعصاب و روان‌درمانی می‌توانیم کیفیت زندگی خوبی را برای این بیماران حفظ کنیم.